Σ’ αυτούς τους περίεργους καιρούς περισσότερο από ποτέ  πρέπει να συμμετέχουμε και να βοηθούμε τέτοιους σοβαρούς σκοπούς.
Η προσφορά μας είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε  και προς Θεού, δεν είναι φιλανθρωπία.
Είναι η στοιχειώδης υποχρέωση που έχουμε απέναντι στη κατάφορη αδικία, του να ζει το ένα τρίτο  της ανθρωπότητας εις βάρος των υπολοίπων δύο τρίτων.
Καλώς ή κακώς ανήκουμε, όλος ο δυτικός κόσμος, σ’ αυτό το  1/3 και οφείλουμε, με την συμβολή μας, να μετριάσουμε όσο γίνεται και μπορούμε αυτή την απάνθρωπη ανισότητα.
Ελπίζω κάποια στιγμή να μπορέσω να αγκαλιάσω τη μικρή μου Mahilet Seyum και να της ζητήσω μια βαθιά συγγνώμη  για την ανθρώπινη απληστία.

Δήμητρα Γαλάνη


Γνώρισα το Σύλλογο Βοήθειας Παιδιών Αιθιοπίας και τους ανθρώπους του το 2007 στον ετήσιο χορό τους. Μ’ εντυπωσίασε το πάθος τους και η προσήλωσή τους στον ένα και μοναδικό στόχο: να προσφέρουν στα πλέον κατατρεγμένα παιδιά του πλανήτη μια ευκαιρία  για αξιοπρεπή ζωή. ‘Ακουσα τις ιστορίες των παιδιών, που από επαίτες έγιναν γιατροί και συγκινήθηκα με τις φωτογραφίες που μου έδειξαν, γεμάτες αγκαλιές και χαμόγελα. Αποφάσισα να γίνω κι εγώ μέλος σ’ αυτή την οικογένεια, μια οικογένεια από Έλληνες γονείς και παιδιά από την Αιθιοπία. Έγινα  ανάδοχος της  μικρής Mantegbosh που ζει στο Κέντρο Παιδικής Φροντίδας στο Mihur και τη βλέπω να μεγαλώνει μέσα από τα  γράμματα και τις  φωτογραφίες που ανταλλάσουμε. Ας μην ξεχνάμε, λοιπόν, ότι τα παιδιά που πεινούν, που κρυώνουν, που δουλεύουν αντί να πηγαίνουν σχολείο… είναι  σαν τα δικά μας παιδιά!
 

Ελευθερία Αρβανιτάκη